Diepe kuilen in de zandbak graven, (paarden)bloemen plukken voor je moeder, fikkie proberen te steken met een vergrootglas. Beestjes vangen voor in je jampotje, takken verzamelen voor de hut en besjes schieten met een stuk elektriciteitsbuis. Verstoppertje en tikkertje spelen met de buurt. Knikkeren en springtouwen als het in de mode was. Of stiekem in de allerhoogste boom klimmen. Een gat in je knie vallen terwijl je op je rolschaatsen naar school ging.
Ik durf te wedden dat jij net als ik mooie herinneringen hebt aan hoe je als kind buiten speelde.
Weet je nog hoe vrij het voelde om zonder toezicht van grote mensen de wereld te ontdekken?
Op deze momenten deed je waarschijnlijk de meest spannende en gedenkwaardige ervaringen op.
Je vertrouwde op je vindingrijkheid en je verbeeldingskracht. Hoewel die laatste vast ook weleens een loopje met je nam.
Vroeger mochten we op eigen houtje in onze wijk gewoon rondstruinen.
Er bestonden toen nog geen aparte termen voor buiten spelende kinderen. Dat was ook niet nodig. Buiten spelen was heel normaal. Tegenwoordig is dat anders. Kinderen die buiten mogen rondlopen en spelen zonder dat daar een volwassene bij is, vallen in een bijzondere categorie. Die van de scharrelkinderen.
Als tegenhanger van scharrelkinderen kennen we helikopterouders
Dit zijn ouders die hun kinderen uitermate beschermend opvoeden. Ze proberen alles te overzien en te sturen. Van de vriendjes waarmee hun kind speelt, tot de schoolkeuze, beroepskeuze, partnerkeuze, levensloop en ga zo maar door. Veel van deze ouders willen voortdurend anticiperen op de problemen die het kind in het leven zal tegenkomen.
Dit zijn ouders die hun kinderen uitermate beschermend opvoeden. Ze proberen alles te overzien en te sturen. Van de vriendjes waarmee hun kind speelt, tot de schoolkeuze, beroepskeuze, partnerkeuze, levensloop en ga zo maar door. Veel van deze ouders willen voortdurend anticiperen op de problemen die het kind in het leven zal tegenkomen.
En curlingouders
Ook curlingouders zijn druk met het voorkomen en weghalen van eventuele obstakels die zich in het leven van hun kind voordoen. Deze ouders zien zichzelf als de ontwikkelaars van hun kinderen. Ze brengen hen na school met de auto naar hockey, pianoles en bijles. Het gaat hen om het succes van het kind (als volwassene) en daarmee hun bewezen succes als opvoeder. Vaak hebben deze ouders haast en weinig geduld.
Uitersten met een kern van waarheid. Toch?
Het gaat vooral om uitvergrote karakters. Uitersten. Herkenbaar in series als de Luizenmoeder.
Toch vind ik dat we als huidige generatie ouders onze kinderen teveel pamperen. We hebben minder kinderen dan vroeger. Gemiddeld 1,6 kinderen per vrouw. Hierdoor kunnen we meer aandacht en geld aan hen besteden.
We zijn bang dat hen wat overkomt. Sowieso speelt angst een steeds grotere rol in onze samenleving. Denk maar aan alle berichtgeving in de media.
Bovendien vinden we het belangrijk dat ze goed meekomen in de ratrace die het gevolg is van prestatiemaatschappij waarin we leven.
Toch vind ik dat we als huidige generatie ouders onze kinderen teveel pamperen. We hebben minder kinderen dan vroeger. Gemiddeld 1,6 kinderen per vrouw. Hierdoor kunnen we meer aandacht en geld aan hen besteden.
We zijn bang dat hen wat overkomt. Sowieso speelt angst een steeds grotere rol in onze samenleving. Denk maar aan alle berichtgeving in de media.
Bovendien vinden we het belangrijk dat ze goed meekomen in de ratrace die het gevolg is van prestatiemaatschappij waarin we leven.
Daarom leren we onze kinderen niet meer om te vallen. Figuurlijk en letterlijk niet.
We doen het tegenovergestelde. We geven onze kinderen heel veel applaus. Zonder soms ook eens kritisch te zijn. Daardoor leren ze niet meer met kritiek om te gaan en haken ze snel af. (Ook hier is een term voor: applauskinderen).
Door onze pamperzucht ontnemen we kinderen de kans om te leren omgaan met problemen en stress. Dat maakt het straks moeilijk om in de echte wereld te overleven.
Door onze pamperzucht ontnemen we kinderen de kans om te leren omgaan met problemen en stress. Dat maakt het straks moeilijk om in de echte wereld te overleven.
Denk nog eens terug
Aan: het kattenkwaad dat jij vroeger uithaalde. De adrenaline die je voelde bij het klimmen van de hoogste boom en bij het ontdekken van nieuwe plekken. De risico’s die je nam. En aan het feit dat die risico’s bijna altijd goed afliepen. Hoe het voelde om lekker vies te worden en je niet aan (veel) regels te hoeven houden. De trots als je hut sterk genoeg was om op te klimmen. Het avontuur van het onverwachte. Het plezier. En vooral aan dat wat je geleerd hebt.
Hou dan een goed gesprek met je kind over de potentiële gevaren. En stuur hem of haar naar buiten. De wijk in. Scharrelen.
Stiekem kun je altijd een keer langs fietsen met een smoesje.
Stiekem kun je altijd een keer langs fietsen met een smoesje.